Net alls een echte journalist

Een gebroken arm, vers gewaste kleding (met kwaliteitswasmiddel) en een dictafoon rijker verlaat ik Nederland na een mislukt ski-tripje. Na bijna een uur snowboarden had ik bedacht dat het wel weer mooi geweest was. Aan het einde van de piste, bijna in het dal, bleef mijn snowboard hangen op een droog stukje, en ik viel neer, op mijn arm.

"Het is niet gebroken, mam!" schreeuwde ik nog. Met mijn rechterarm hielp ik mezelf op, en kon weer een stukje boarden naar moeders toe. We waren in Oostenrijk, een vriendinnetje van mij opzoeken, en we hadden een mooi ski-weekje gepland. Helaas had het lot iets anders in gedachten: we hadden beter een uurtje naar snowplanet kunnen gaan. Stuk goedkoper. In de ambulance naar de 'doctor': een man met een half diploma in een kantoortje naast de peuterspeelzaal die met een toestel uit 1975 een x-ray foto van mijn arm maakte, en er middeleeuws gips omheen deed. Gebroken, concludeerde hij.

Moeders en ik waren dus vroeg thuis, na een wel erg kort ski tripje. Arme mams, na 2 afgezegde ski vakanties zit ze met haar kreupele dochter opgescheept. Om het haar makkelijker te maken, bedacht ik dat het grappig was 'wolverine' te zijn, en 3 messen in mijn gips te steken. Een van de messen viel op een bord van het appartement, en het brak. Sorry mam. Sorry, sorry sorry. Een geluk bij een ongeluk: een toets die ik had toen ik eigenlijk nog in Oostenrijk de sterren van de hemel zou boarden, bleek niet herkansbaar te zijn. Ik, als verantwoordelijke volwassene, moest dus mijn ticket omboeken, en was eerder thuis. (Thuis is in Londen, in dit geval).

Ik heb er een traditie van gemaakt elke keer dat ik vlieg een tijdschrift te kopen. Ik ben een groots fan van 'Time' magazine, maar die hadden ze niet op Gatwick. Toen voor het eerst 'Standpoint' gekocht, wat een vrij ernstig conservatief en rechts-georienteerd maandblad bleek te zijn. Niet echt mijn ding, maar wel een artikel gevonden dat ik kan gebruiken door mijn onderzoeksproject. Magazines zijn geweldig.

Deze zomer blijf ik waarschijnlijk in London, hopende op een stage. Hoe tof zou het zijn bij een politiek tijdschrijft stage te lopen, of bij de pers afdeling van een NGO? Tot nu toe weinig response op mijn stage aanvragen, en de paar die ik heb ontvangen gingen allemaal ongeveer zo: 'helaas bieden wij geen programma als dit aan DOEI'. Terwijl ik me juist als een echte journalist voel de laatste tijd. Met mijn dictafoon heb ik al interviews gehad, ik lees non-stop tijdschriften, kranten en online artikelen. Ik tweet (hey, HEY @bdschram1) over de Arabische lente en alles wat er aan de hand is in Oekraine.

Als een echte journalist betaamt, ging ik afgelopen vrijdag naar de afsluitavond van het Human Rights Watch Film Festival. 'Return to Homs' heet de film die draaide. Met een brok in mijn keel beleefde ik de Syrische burgeroorlog van ZO dichtbij, alsof ik me werkelijk in de 'capital of the war' begaf.