Dear, dear diary.

"Dear diary, I promise to write in you everyday, see you tomorrow!" In de scène van comedie serie F.R.I.E.N.D.S., Monica verwijt Rachel ervan dat ze zich nooit aan goede voornemens houdt. Als voorbeeld pakt ze Rachels dagboek, en demonstreert dat Rachel na 1 januari (wat was het, 1998?) niks meer in haar dagboek heeft geschreven. http://www.youtube.com/watch?v=ODJelWaMc-U. Ik denk dat het een vrij veel voorkomend fenomeen is voor jonge meisjes wiens hormonen door het lichaam gieren, en daardoor alleen maar in hun lieve dagboek schrijven wanneer er iets superspannends gebeurt: "ROBBERT, die superknappe jongen uit de DERDE gaf me vandaag een KNIPOOG toen ik mijn veters strikte bij mijn kluisje. IK BEN VERLIEFD OMG!"

Maar zo voel ik me ook over dit 'reisverslag'. Ik beloof mijn 7 toegeweide volgers frequente reisverslagen, en in September 2012 stop ik erweer mee. Laf hoor. Ik moet eerlijk toegeven dat wonen in Londen niet meer echt als reizen voelt. Het gevoel van 'elke dag een nieuw avontuur', heimwee en het ontmoeten van nieuwe mensen is zeker daar, maar het voelt nu behoorlijk permanent. Toch kan ik er niet omheen dat het leven hier nog nooit heeft aangevoeld als 'sleur', of zelfs routine. Ik probeer uitdagingen te vinden voor mezelf om dat te voorkomen, en dat is niet alleen iets dat ik van plan ben in Engeland vol te houden. Waar ik na deze studie ook terecht kom (misschien wel New York!), ik zal het mijn levensdoel maken om van elke nieuwe dag een nieuw avontuur te maken (zelfs als dat avontuur alleen maar betekent dat ik 3 afleveringen van How I met your Mother in een half uurtje probeer te bekijken).

Hoewel derde klasser Robbert mij nooit een blik waardig heeft gegund, moet ik toegeven dat dit ook een bladzijde in mijn 'online' dagboek is, die is toegewijd aan spannende gebeurtenissen. Afgelopen donderdag nam ik namelijk de trein naar het centrum van deze mooie stad met mijn beste vriendin Asne (met een ringetje boven de A, want ze is Noors) om naar een concert van Panic! at the Disco te gaan. Deze geweldige poprock band gaf een legendarisch concert in Forum, Kentish Town, London, England die donderdag. Ik had eerlijk waar niet zoiets geweldigs verwacht. Vooral degenen die met mij de middelbare school hebben doorgebracht, weten dat niks mij blijer maakt dan uren lang springen, zingen, gillen en meer springen. En eerlijk is eerlijk: een rockconcert biedt daar meer mogelijkheid voor dan een geschiedenisles (sorry, Meneer Lips, het was echt heel interessant wat u over de industruele revolutie te zeggen had, maar ik begrijp dingen gewoon beter als ik tegelijkertijd met mijn lineaal op de tafel kan slaan). Omdat alle geweldige dingen altijd op dezelfde dag vallen, ging ik direct door naar Brighton, een prachtige stad ten zuiden van Londen. Een van mijn beste vriendinnen Rosie, gaat namelijk voor een halfjaar naar Australië, en daarna nog meer wereldreizen maken naar god weet waar. Deze avontuurlijke chick is vorig jaar afgestudeert, en gaat nu de wijde wereld in. Dat moest natuurlijk gevierd worden, op een erg Britse manier: feesten.

Na een nacht Brighton onveilig te hebben gemaakt, besloten Hiruth (weer, een andere vriendin, ook Noors) en ik Brighton by Day ook mee te maken. Dat was een geweldige beslissing, en een van de eerste keren dat ik écht uit Londen ging zonder dat het een uitwedstrijd betrof. Londen zelf biedt namelijk zoveel mogelijkheden, dat ik de stad nauwelijks verlaat. Toch voelt het nog steeds alsof ik niet elke mogelijkheid tot een avontuur aangrijp. In de laatste weken ben ik naar veel musea geweest, een musical bezocht, naar het beroemde 'switching on of the Christmas Lights' gekeken, en nog veel meer, en hopelijk kan ik nog een hoop toevoegen aan deze lijst. Zeker nu het een tijd van Winter Wonderland is, en Londen langzaam maar zeker erg magisch wordt. En ik moet toegeven dat ik hier echt van kan genieten, ondanks het feit dat ik vaak vóór 5 December een boze houding aanneem tegenover Engelse Kerst, omdat niemand hier begrijpt hoe onwijs behoorlijk onbeschrijflijk supervet gezellig Sinterklaas is.

Ik zou erg graag willen klagen over het weekend vol huiswerk en studeren dat ik voor de boeg heb, maar het feit dat ik een site aan het oprichten ben voor azielzoekende vrouwen in Londen en hun verhalen, ik een onderzoeksproject heb naar de veranderde media aandacht voor de Arabische Lente doordat buitenlandse correspondenten meer voor non-governmentele organisaties werken dan voor kranten, en ik een 'ethics' essay over de invloed van PR en politieke campagneleiders op online kranten in Engeland aan het schrijven ben, maakt dat kleine nerdje in mij springen van blijdschap. Ik ben stiekem superblij dat ik de boeken in kan duiken, alleen maar aangezien deze onderwerpen mij superblij maken. Verder ben ik overigens bezig mijzelf ook online zichtbaar te maken als journalist. Voorlopig heb ik eigenlijk nog niks, maar houd vooral http://bdschramportfolio.wordpress.com/ in de gaten voor updates!

Bedankt, lief dagboek, dat jij er altijd voor me bent als zoiets vets gebeurt. Ik zal áltijd in je schrijven op een sporadische wijze en wanneer ik het wil en er tijd voor heb.